Η Άννα είναι μια επιτυχημένη, δυναμική, έξυπνη δικηγόρος. Τα καταφέρνει άψογα στην εργασία της και είναι αποτελεσματική και λειτουργική στις κοινωνικές της συναναστροφές.
Αυτή η γυναίκα όμως χάνει τελείως τον αυτοέλεγχό της και μετατρέπεται σ’ ένα ευάλωτο παιδάκι όταν βρεθεί σε επαφή με τους γονείς της.
Συγκεκριμένα στην πρώτη συνεδρία μας μετά τις διακοπές του καλοκαιριού, ήρθε με μεγάλη ένταση και μέσα από μια φωνή που φανέρωνε, ότι η Άννα πάλευε, να μη ξεσπάσει σε κλάματα μου είπε:
« Δεν πέρασα ωραία, μα καθόλου ωραία… και φταίω μόνο εγώ που συνεχίζω να πηγαίνω διακοπές στο πατρικό μου… Γιατί το κάνω αυτό ; Οι προσδοκίες μου να φταίνε; Και αλήθεια προσπαθώ τόσο πολύ … αλήθεια προσπάθησα να τους ικανοποιήσω όλους αλλά πάντα είχαν κάτι αρνητικό να πουν…
Στο τέλος, δεν άντεξα βγήκα εκτός ελέγχου και φυσικά ακολούθησαν, οι ενοχές και βρέθηκα να ζητάω και συγγνώμη, ενώ δεν έφταιγα. Γιατί ένιωθα τόσο μικρή και μόνη; Είναι δυνατόν να χάνω την Άννα, όταν βρίσκομαι κοντά τους; Μα είναι οι γονεί μου!
Ευτυχώς είχα άφθονο παγωτό!»
Αυτό που συνέβη στην Άννα είναι κάτι που έχει συμβεί, όχι μόνο σε πολλούς θεραπευμένους μου, αλλά και σε σένα ίσως που διαβάζεις τώρα αυτό το άρθρο.
Το πληγωμένο παιδί βγαίνει στην επιφάνεια και ο ενήλικας φεύγει.
Έρχεται, διψασμένο να πάρει ότι δεν πήρε στην παιδική του ηλικία, οι ακάλυπτες ανάγκες του ξαναβγαίνουν στο φως… Νιώθει πληγωμένο, αδικημένο εγκαταλειμμένο. Παλεύει για να πάρει ότι δεν του δόθηκε τότε, το έδαφος όμως πολλές φορές δεν είναι έτοιμο, είτε επειδή ο τρόπος που το διεκδικεί είναι μη ξεκάθαρος, αμφιθυμικός: μπερδεύεται ανάμεσα στην απότομη διεκδίκηση, στις ενοχές, την παθητικότητα – κάνει συχνά ένα φαύλο κύκλο – με αποτέλεσμα να μη έχει καρπούς η προσπάθειά του, είτε επειδή οι γονείς δεν είναι έτοιμοι να σηκώσουν στις πλάτες τους τον ρόλο τους και τις ευθύνες που τους αναλογούν, με αποτέλεσμα να αναβιώνει το εσωτερικό του τραύμα, αφού ξανά δεν πήρε την πολυπόθητη αποδοχή που τόσο χρειάζεται.
Η Άννα δηλαδή παλινδρόμησε σε πρώιμα εξελικτικά στάδια της ψυχικής ανάπτυξή της, καθώς επέστρεψε στους γονείς της κατά τις καλοκαιρινές της διακοπές.
Η πάλη όμως που γινόταν ανάμεσα στη μικρή Άννα και στην Μεγάλη (ενήλικη) Άννα δεν της ήταν ξεκάθαρη.
Δεν κατανοούσε ότι το εσωτερικό παιδί έχει έρθει αντιμέτωπο με επώδυνα συναισθήματα του τότε. Η ίδια δεν ήξερε, αν θα πρέπει να ζητήσει τώρα να πάρει αυτά που δεν της πρόσφεραν τότε, γιατί υπάρχει και ο κίνδυνος της ματαίωσης.
Και στην άλλη πλευρά το ενήλικό κομμάτι της, της φωνάζει, ότι είναι σε θέση, να βάλλει όριο στους γονείς της και να προστατέψει τις δικές της επιθυμίες, Μπορεί όμως;
Μπορούμε μέσα σ’ αυτό το αμφιθυμικό πλαίσιο να δράσουμε προστατευτικά για τους εαυτούς μας;
Αρχικά, είναι αναγκαίο να κατανοήσουμε οι ίδιοι τί μας λείπει, τι χρειαζόμαστε, να δείξουμε κατανόηση στο παιδικό μας, αυτό κομμάτι, και να μη το φοβηθούμε και το θάψουμε. Να ακούσουμε τί λέει ο φόβος, η οργή του και η θλίψη του.
Κατόπιν, να επιτρέψουμε στο ενήλικο κομμάτι μας να δράσει και να επιλέξει το καλύτερο τρόπο διαχείρισης, είτε αυτός είναι να μιλήσουμε στους γονείς μας ξεκάθαρα για το πως νιώθουμε και τι χρειαζόμαστε , είτε να επιλέξουμε ανθρώπους που θα μας προσφέρουν απλόχερα την αποδοχή και την αγάπη.
Σίγουρα , όμως θα πρέπει να αποφύγουμε το μονοπάτι της λήθης και του θαψίματος γιατί αυτό θα έχει σαν συνέπεια να υποφέρουμε από ψυχοσωματικά, κατάθλιψη, κρίσεις πανικού, διότι όπως είπε, και ο Φρόυντ: « Τα αισθήματα που δεν εκφράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ. Θάβονται ζωντανά και θα τα ξαναβρούμε μπροστά μας σαν φαντάσματα.»
Μπορείς να αγαπηθείς, μη φοβάσαι!
Μη σε κρατάει ο φόβος πίσω και δράσε εσύ πρώτα με αγάπη προς εσένα , μην περιμένεις να σου γεμίσουν οι άλλοι το κενό σου.
Ας γίνουμε λοιπόν οι γονείς που θέλαμε να έχουμε για τους εαυτούς μας! Ένας στοργικός γονιός που ακούει τις ανάγκες του παιδιού του.
